Zorgboerin Cobi Bassa maakt iedere dag de middagmaaltijd samen met de ouderen van haar zorgboerderij.
'Wat er ook gebeurt: koken verleer je niet’
AAN TAFEL: Wat als het koken niet meer zo simpel gaat? De senioren van deze zorgboerderij doen dat samen. ,,Eten in je eentje: daar is niks aan.”
Roos van Bijnen 16-12-18, 17:49
Misschien dat sommige ouderen op zorgboerderij Boer & Bont in Meerkerk ‘weleens wat’ vergeten. Koken gaat daardoor minder goed, of zelfs helemaal niet meer. Bij anderen brengt eten hen niet altijd meer de gezelligheid die het lang wel heeft gegeven. Maar geef deze vrouwen, allemaal boven de 75, een mesje en een mandje aardappels, en hun handen werken als nooit tevoren.
Het is een druilerige ochtend op de boerderij. Eenmaal binnen is de sfeer alles behalve dat: samen piepers schillen en snijden is voor allen ‘heel gezellig’. Cobi Bassa (40), de zorgboerin, zette vijf jaar geleden deze boerderij op met haar man. ,,Ik heb altijd al in de thuiszorg gewerkt, maar ik zag dat er behoefte was aan een andere vorm van dagbesteding”, vertelt ze. ,,De ouderen die hier komen wonen soms alleen thuis, of hebben bijvoorbeeld dementie. Iedere dag dat ze hier zijn, koken we samen het middageten. Dat ze daar zo enorm van opfleuren, is fantastisch.”
Chef groente
Nel Casteijn (81) is hard aan de slag met haar aardappels. ,,Ik ben helemaal alleen thuis en ook wat slecht ter been. En als je jong bent kun je je dat misschien niet voorstellen, maar eten in je eentje: daar is niks aan. Dan denk je weleens: waarom kook ik eigenlijk nog? Maar er zit niets anders op. ‘Zien eten, doet eten’, zeg ik altijd. En dat is precies wat hier gebeurt.” Een stoel verder zit Corrie Meijdam (77). Week in week uit is zij ‘chef groente’. ,,Mijn handen doen niet meer wat ik wil, maar een beetje snijden gaat nog wel. Ik ben nooit een keukenprinses geweest, hoor. Thuis kook ik niet meer, en hier heb ik het gevoel dat het nog lukt.”
Mijn mandje is leeg, hoor. Mag ik er misschien nog eentje doen? - Teun van den Leeden
Een aardappelschil wordt ondertussen omhooggehouden. ,,Kijk!”, zegt Teun van den Leeden (84) tegen buurvrouw Dingena Uittenbogaard (92). ,,Is dit dun schillen, of niet?” Ook zij kook niet meer thuis, maar aardappels schillen, ‘dat wil nog wel lukken’. ,,Hier kom ik gewoon mijn bed voor uit”, zegt Teun met een lach. Ze zet haar bril nog wat rechter op haar neus. ,,Weet je wat het is? We vergeten heus weleens wat. Maar wat er ook gebeurt: koken verleer je nooit. Dat zit gewoon in je vingers.”
Trots kijkt Cobi haar groepje rond. ,,Vaak lukt dat koken niet meer, door allerlei redenen. Maar door dit samen te doen, wordt er zelfs weer over eten gepráát. Ouderen eten niet altijd even goed, maar wij willen dat ze dat bij ons in ieder geval wel doen.” De zorgboerin ontdekt zo zelf ook van alles. ,,Ik had nog nooit knolletjes op, maar er komen hier hele traditionele groenten naar boven. Dat is toch super? Dat verschillende generaties ondanks alles verbonden blijven door zoiets simpels als koken.”
De zuurkoolschotel kan inmiddels bijna de oven in. ,,Mijn mandje is leeg, hoor”, zegt Teun. ,,Mag ik er misschien nog eentje doen?”