Op zorgboerderij Benedenberg wordt er meestal gezellig gepraat aan de tafel in de groepsruimte. Maar niet altijd. Net na de middag is het stil. De bezoekers van de dagbesteding doen, op een enkeling na, een oogje dicht. Een klein dutje in een lekkere stoel, na een ochtend vol activiteit.
Anneke zit ook even rustig in haar stoel, maar ze slaapt niet. Ze heeft onthouden dat ik zou langskomen voor een interview, maar aan haar blik zie ik dat ze niet helemaal meer weet wat ik kom doen. Ik leg het haar uit en we zoeken een plekje om even rustig te praten.
Anneke is 87 jaar en al bijna 30 jaar weduwe. Ze woont zelfstandig in een appartement in Krimpen aan den IJssel. Anneke is veel thuis. Ze ziet er tegenop om de deur uit te gaan. ‘Vroeger ging ik overal zelf naartoe met de auto of de bus. Nu zie ik er tegenop om een paar boodschappen te halen.’ Anneke kan lopend met de rollator naar de winkel, maar ook dat kost steeds meer energie. Ze vindt het fijn dat haar zoon boodschappen voor haar doet. ‘Mijn hoofd is soms ook warrig’ vertelt ze, ‘Dan weet ik niet zo goed meer wat er gebeuren moet, welke boodschappen ik nodig heb.’
Eén dag per week gaat Anneke naar de zorgboerderij in Bergambacht. Ze wordt opgehaald en ook weer thuisgebracht. ‘Ik doe het voor de contacten. Het is heel gezellig met elkaar. De sfeer is goed en er wordt goed voor je gezorgd.’ Anneke vertelt dat ze al een paar keer haar jas is vergeten. ‘Dan krijg ik gewoon een jas of vest van de boerderij, ja ze zorgen goed voor je!’
Anneke houdt van dieren. Iedere dag op de boerderij wordt er een flinke ronde gewandeld langs alle dieren. Ondertussen worden er wat lichte klusjes gedaan. Het voer wordt aangeveegd bij de koeien, de kalfjes krijgen te drinken en er worden eieren geraapt bij de kippen. ‘Meestal doe ik dat niet hoor’, zegt Anneke, ‘ik kijk liever en loop gezellig mee’.
Tijdens de wandeling blijkt wat Anneke wél graag doet: foto’s maken! Ze vertelt over haar grote hobby en de fotoclub waar ze nog steeds lid van is. Het lukt niet meer om er naartoe te gaan. Anneke zegt: ‘Heel soms maak ik met mijn camera vanuit huis nog foto’s, dan zie ik een mooie vogel uit het raam van mijn flat.’ Hier op de boerderij ziet ze zoveel meer: de dieren, een lucht met mooie wolken of interessante voorwerpen. Ze komt ogen te kort. Anneke straalt er van. Ze maakt iedere wandeling weer nieuwe foto’s. Met de mobiele telefoon, want haar camera is te zwaar geworden. De anderen kijken bewonderend naar de gemaakte foto’s.
Even kijkt ze me aarzelend aan: ‘Wie bent u ook alweer en waar was dit gesprek voor?’ Ik leg het opnieuw uit. ‘O ja, een interview. Nou, de zorgboerderij is erg gezellig en ze zorgen goed voor je. Ik kom er heel graag! Maar 1 dag in de week vind ik voor nu genoeg. De volgende dag geniet ik thuis nog na van de gezelligheid op de boerderij.’ Na het maken van een paar foto’s bij de dieren nemen we afscheid. Anneke straalt nog steeds.
